«Μαμά, δε θέλω να πάω σχολείο...»

Photo by Ingo Joseph from Pexels

Ή γιατί είναι τόσο δύσκολο να επανέλθουμε σε μια κανονικότητα;

Πολλοί θα είναι οι γονείς που αυτές τις μέρες ακούσανε από τα παιδιά τους αυτή τη φράση. Πολλοί δάσκαλοι, επίσης, αναρωτήθηκαν πώς θα κάνουν τα παιδιά να ξανασυνηθίσουν την επαφή, τη συνεργασία και τη συνύπαρξη.

Καθώς ο εμβολιασμός του πληθυσμού προχωράει και σιγά σιγά επανερχόμαστε σε μια προηγούμενη πιο φυσιολογική κατάσταση, γίνεται πιο εμφανές ότι η επαναπροσαρμογή δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Αυτό υποστηρίζει ένα άρθρο της APA (American Psychological Association) https://www.apa.org/topics/covid-19/pandemic-end-anxiety, όπου αναγνωρίζει ότι οι περισσότεροι από εμάς βγαίνουν από την πανδημία εξαντλημένοι, κουρασμένοι, ανήσυχοι και θλιμμένοι. Το να μπούμε ξανά σε ομάδες, στα ΜΜΜ, σε χώρους εστίασης φαίνεται ότι προκαλεί άγχος γιατί καλούμαστε να σκεφτούμε τους όρους, τα πώς αυτής της επαφής. «Θα φοράμε μάσκα;», «Θα είμαστε σε ανοιχτούς χώρους;», «Θα κρατάμε αποστάσεις;»

Αυτό που φαίνεται ότι κατευνάζει το άγχος είναι να παραδεχτούμε ότι νιώθουμε ανασφάλεια και ανησυχία. «Τι κάνουμε τώρα;», «Πώς θα είμαστε;», είναι υγιείς αντιδράσεις και χρειάζεται να δώσουμε χώρο στον εαυτό μας να το νιώσει. Να δώσουμε χρόνο στον εγκέφαλο μας να καλιμπράρει ξανά τα μέρη του που είναι υπεύθυνα για την κοινωνικότητα, την κοντινότητα και την κοινωνική επαφή. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, υποστήριξη και την αίσθηση του ανήκειν. Ας πιέσουμε λίγο τους εαυτούς μας προς αυτή την κατεύθυνση για να πετύχουμε την αλληλεπίδραση που όλοι χρειαζόμαστε κι ας γίνουμε παράδειγμα για τα παιδιά μας. Αφήστε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας και ακούστε τις δυσκολίες τους.

Η διαδρομή αυτή δεν είναι εύκολη, το αποτέλεσμα, όμως, αξίζει την προσπάθεια.