Για όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες…
Photo by Tim Mossholder on Unsplash
Εκλεισε μια εβδομάδα (13/8/21) στην Ελλάδα που η χώρα και οι κάτοικοί της ζούνε μια τραγωδία: αυτή των απίστευτων σε έκταση, ένταση και διάρκεια πυρκαγιών που συμβαίνουν σχεδόν σε όλη την επικράτεια. 'Οπως συμβαίνει κάθε φορά που ο άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με μια καταστροφή, ανακινείται μέσα του ο πανάρχαιος φόβος της επιβίωσης που έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή του, με τις απώλειες αγαπημένων προσώπων, αγαπημένων πλαισίων, αγαθών αποκτημένων με κόπους και θυσίες. Οι άνθρωποι που έζησαν τη φωτιά, που είδαν την τεράστια καταστροφή να συντελείται μπροστά τους χωρίς τίποτε να μπορεί να τη σταματήσει για μέρες και μέρες, είναι αυτοί που βίωσαν τον μεγαλύτερο φόβο. Ακόμη κι αν εκκένωσαν τα σπίτια τους και διασώθηκαν οι ίδιοι και οι δικοί τους, οι εικόνες της καταστροφής δεν φεύγουν από τα μάτια τους και στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες τους. Κάποιοι ανησυχούν οτι η φωτιά θα φτάσει και στα πλαίσια που κατέφυγαν για ασφάλεια. Μια ασφάλεια που μοιάζει οτι δεν θα μπορέσουν ποτέ και πουθενά να ξαναβρούν, σαν ο ασφαλής τόπος να είναι πλέον γι’ αυτούς μια ουτοπία.
Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι κάπως ν' ανακουφιστούν, να στηριχθούν και να βοηθηθούν σ' αυτό που περνάνε; Η σταθερή πηγή ανακούφισης και παρηγοριάς στις πολύ δύσκολες ανθρώπινες καταστάσεις, είναι η αναζήτηση εκ μέρους του πληττόμενου εκείνου του πλησίον που μπορεί να τον ακούσει, να τον συμπονέσει, να τον παρηγορήσει,να τον πάρει μια αγκαλιά: συγγενή, φίλο, γείτονα, κάποιον από εμάς τους ειδικούς της ψυχικής υγείας που τον νιώθει κοντά του ψυχικά και συναισθηματικά. Οι άνθρωποι μπροστά στις καταστροφές ερχόμαστε πιο εύκολα κοντά ο ένας στον άλλο. Κι όσοι από εμάς δεν μας άγγιξαν άμεσα οι καταστροφές, σκεπτόμενοι οτι μπορεί και σ' εμάς να συμβεί, γινόμαστε αλληλλέγγυοι και συμπονετικοί. Όμως και για όσους παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε από τα ΜΜΕ την καταστροφή, αναπνεύσαμε το νέφος που προκάλεσε η φωτιά και είδαμε τα κατάλοιπα να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, είναι το μοίρασμα με τον άλλο των δύσκολων συναισθημάτων που νιώθουμε και των ανήσυχων σκέψεων που κάνουμε,που θα εμποδίσει τον φόβο και την απελπισία να μας καταβάλουν. Είναι, λοιπόν, μέσα απο αυτό το "μαζί" που θα ψάξουμε να βρούμε τρόπους πρώτα να στηρίξουμε τους πάσχοντες, και στη συνέχεια να αναλογιστούμε στάσεις,συμπεριφορές και πρακτικές που θα συμβάλουν ώστε να προλάβουμε, στο μέτρο του δυνατού, παρόμοιες καταστροφές.
Αγγελική Σακελλαρίου, ΜSc.Συμβουλευτικής Ψυχολογίας, Θεραπεύτρια Οικογένειας και Ομάδας